معنی گوشه و کنایه در فرهنگ فارسی عمید

کنایه از حرف گوشه دار، سخن آمیخته به طعن و طنز، گوشِه کِنایِه

معنی گوشه و کنایه در لغت نامه دهخدا

گوشه کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. رجوع به گوشه کنایه شود

فرهنگ فارسی عمید

لغت نامه دهخدا

فرهنگ لغت هوشیار

کنایه از این طرف و آن طرف، این سو و آن سو، گوشه کنار

کنایه از حرف گوشه دار، سخن آمیخته به طعن و طنز، گوشه و کنایه

(شَ /شِ وُ کِ)

گوشه کنار. این طرف و آن طرف. اکناف. اطراف. رجوع به گوشه کنار شود

(شَ / شِ کِ یَ / یِ)

کنایه. تعریض. حرفهای گوشه دار. سخنان طعن آمیز.
- گوشه کنایه زدن، کنایه زدن. با اشاره گفتن. به طعن گفتن

گوشه کنار: اخبار از گوشه و کنار دنیا

سخن طعن آمیز حرف گوشه دار تعریض

گوشه گنایه زدن، بخواهرش گوشه و کنایه میزد و شروع میکرد بموعظه